Wat gaat de tijd weer snel he? Ik ben alweer 37 weken! Het komt nu zooo dichtbij...En zo spannend! Ik word helemaal onrustig van het idee dat het nu kan komen maar ook nog vijf weken kan duren.
Nu ik met verlof bent zie ik pas wat er eigenlijk nog moet gebeuren. Je denkt je rust te pakken maar elke dag zijn er wel dingen die nog geregeld moeten worden voordat de baby er is. Ik heb nog twee voorlichtingsavonden gehad over de bevalling, oh mijn god... Ik zie toch opeens ook de voordelen van een keizersnee in... Je weet wanneer het komt, het is zo voorbij en je baby hoeft niet puffend en kreunend door een geboortekanaal dat eigenlijk ontzettend krap is. Maar er zitten natuurlijk ook nadelen aan vast, dat weet ik ook wel. Ik heb steeds meer bewondering voor alle moeder die kinderen op natuurlijke wijze op de wereld hebben gezet, diep respect, want ik vind het doodeng!
Het wordt mooi weer! Jij gaat ook bijna met verlof toch? Gelukkig kunnen we nog even genieten van het zonnetje, heerlijk. Hou je taai en succes met je laatste daagjes werken!
Week 2
Hey Auk,
Wat een verhaal, wat verschrikkelijk zeg! Een ongeluk zit dus inderdaad in klein hoekje, wat zal je geschrokken zijn... Ik ben blij om te horen dat het nu beter gaat en hoop dat 'Fritsje' nog even blijft zitten. En dan ook nog een overlijden erbij, het zit je dus niet mee deze week... Laat je maar lekker verwennen door Sander en neem je rust!
Bij mij zit het einde eraan te komen. Deze week laatste werkweek, woensdag hebben we samen nog opnames, leuk! Met Binkie gaat alles goed. De verloskundige zei dat het een grote jongen wordt en ik wel minimaal een acht ponder kan verwachten, whaaaa! ;) Hij beweegt erg veel en ik ligt elke nacht uren wakker. Niet omdat ik me zorgen maak maar gewoon omdat ik zo druk ben en dingen nog niet los kan laten. Ik zie het dus elke nacht 03:00 uur, 03:30 uur, 05:00 uur worden en voordat ik het weet is het 06:30 uur. Je kan je wel inbeelden hoe ik dus dagelijks naar kantoor ga: als een zombie... Nu snap ik pas waarom verlof zo belangrijk is. Om goed tot rust te komen voor het grote moment en ook om nog even 'Sanny time' te hebben!
Houd je taai, sterkte en zie je woensdag gezellig weer!
Week 1
Hey Auk,
Wat hebben we het leuk gehad in de Ardennen he? We hebben vreselijk veel lol gehad en echt in onze broek geplast van het lachen (lang leve je bekkenspieren als je zwanger bent)! Het was namelijk ook wel spannend, twee waggelende zwangere vrouwen die elkaar nog niet goed kennen en die drie dagen als 'leuk tvduo' moeten fungeren... Nou dat hebben we zeker waar gemaakt! Van badkamer delen, formaat borsten en buik vergelijken voor de spiegel, teksten doornemen in de productiebus en vooral veel harde buiken hebben en zakken chips leeg eten (want wij mochten voor vier;) ). Bij terugkomst heb ik echt dagen moeten bijkomen, zo moe was ik.
De klok is dit weekend ook nog een uur vooruit gegaan maar ik wist niet dat de weegschaal er automatisch ook 1,5 kilo bij deed. whaaaaaaa! Vrijdag ben ik bij de verloskundige geweest en alles is goed. Hij ligt al met het hoofdje naar beneden en duwt af en toe flink zijn billetjes in de strijd. En wanneer mama wil gaan slapen, begint 'Binkie' net aan zijn atletiekwedstrijd... Op naar week 33, oftewel: ik ben vandaag 32 weken! Nog vier weken werken en acht weken te gaan, het komt nu wel heel dichtbij hoor en opeens begin ik een beetje zenuwachtig te worden. Hoe verloopt het allemaal bij jouw thuis en hoe is met 'Fritsje'?
Aukje van Ginneken
Week 3
Hee San,
Wat heerlijk om je gezien te hebben woensdag. En wat is je buik weer gegroeid… Je bent prachtig! Zo bijzonder! Grappig, ik reed naar huis en bedacht me dat ik jou alleen maar zwanger ken, haha. Het is wel een hele leuke kant van je, hoor! Wat naar dat je ’s nachts wakker ligt terwijl je juist fit wil zijn voor als Binkie er is. Natuurlijk zal het steeds zwaarder worden voor je lijf maar ik ben ervan overtuigd dat rust ook absoluut tussen je oren zit. Probeer lekker te ontspannen en lekker contact te maken met je Binkie.
Week 2
Hoi Sanne,
Deze week heb ik ervaren hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn...
Ik liep met de kinderen over het plein langs wat voetballende kinderen. Ik zei iets tegen Josje en zag de bal niet aankomen... Met volle vaart kwam de bal recht in mijn buik die ik dus niet aanspande, laat staan met mijn handen beschermde (mijn placenta ligt aan de voorkant). Ik voelde direct enorme pijnscheuten in mijn buik! Langs mijn benen liep een warme vloeistof en er schoot meteen door mijn hoofd: dit is mis!
Huilend strompelde ik richting de auto waar ik meteen de verloskundige heb gebeld die meteen naar ons huis kwam. Thuis controleerde ze het hartje van de baby dat gelukkig klopte! Wat een opluchting! Ik was er inmiddels achter dat ik in mijn broek had geplast en gelukkig dus geen vruchtwater was verloren.
Ik bleef harde buiken houden en ben naar het ziekenhuis gegaan voor controle. Sander kwam snel naar huis en ging met me mee terwijl oma bij de kindjes bleef. In het ziekenhuis zagen ze dat het hartje van de baby toch niet klopte zoals het zou moeten en dat ik lichte weeën had. Na een tijdje werd het gelukkig ietsje beter. De baby was ook enorm geschrokken natuurlijk! Gelukkig mocht ik uiteindelijk thuis slapen omdat ik in de buurt van het ziekenhuis woon en het mijn derde zwangerschap is. Wel moest ik meteen aan de bel trekken als ik 's nachts iets zou voelen (of als de weeën zouden doorzetten natuurlijk). De volgende ochtend moest ik me wel weer melden in het ziekenhuis. Na controle inclusief inwendige en uitwendige echo's mocht ik naar huis. Ik voelde me blij, opgelucht maar ook zo enorm kwetsbaar! Thuisgekomen kregen we te horen dat er iemand in onze kennissenkring is overleden... De hele week stond in het teken van leven en dood... Eigenlijk zijn we allemaal maar kwetsbare wezens en moeten we genieten van ieder moment!
Week 1
Hee San!
Het was best spannend om die drie dagen met wildvreemde in de Ardennen door te brengen maar het voelde gelukkig vanaf dag 1 vertrouwd. Gewoon wij, twee vrouwen die allebei moeder worden, met alle ongemakken die erbij horen en ook de fijne momenten die alleen zwangeren voelen.... Ik heb zo vaak om je moeten lachen als je bijvoorbeeld riep: “Binkie hou je vast!!!”, wanneer we over een hobbelweg reden... Hahaha, geweldig! Wat heerlijk dat Binkie lekker ondersteboven ligt. En nu maar hopen dat hij zich niet meer omdraait! ;)
Morgen mag ik weer naar de verloskundige, eens even kijken hoe Fritsje het doet! Het lijkt wel alsof ze zes armen en benen heeft.... Fijn die bevestiging dat ze goed beweegt maar soms is het een beetje ongemakkelijk. Vooral wanneer je net wil slapen inderdaad. Dat jij op dit moment een beetje zenuwachtig wordt hoort helemaal bij deze fase. Ik heb het ook een beetje. En je zal zien dat je straks juist zin hebt in de bevalling en niet kan wachten om eindelijk je kindje te ontmoeten. De natuur regelt dat heel goed! Een zwangerschap duurt niet voor niets negen maanden.... ;)